"بسم رب الشهداء و الصدیقین"
همه ما اعتقاد داریم که ارواح طیبه شهدا همچنان در صحنه حاضرند و اسلام و این انقلاب و کشور رو یاری میکنند، اما این یاری کردن به چه صوررت هست، من میخوام یکم وارد جزئیات این بحث بشم برای همین اول باید دو مقدمه رو ذکر کنم.
چند روز بعد از عملیات ، یک نفر رو دیدم که کاغذ و خودکار گرفته بود دستش ...
هر جا می رفت همراه خودش می برد
از یکی پرسیدم: چشه این بچه؟
گفت: آرپی جی زن بوده
توی عملیات آنقدر آرپی جی زده که دیگه نمی شنوه
باید براش بنویسی تا بفهمه
: پی نوشته: گوشهایت را دادی تا ما چشم و گوشمان باز شود
چشم و گوشمان که باز نشد هیچ،بماند!
شرمنده ی ایثارت هستیم جوانمرد
عکسی دیده نشده از غواصانی که به اسارت ارتش بعث در آمدند.گویا این غواصان به دست نیروهای بعثی عراق به شهادت رسیده اند.این عکس این روزها در محیط های مجازی توسط کاربران به اشتراک گذاشته می شود.
پیکر مطهر یکی از شهدا که در عملیات آذر ماه 1360 حضور داشت. پیکر این شهید، تیر ماه 1361 در ارتفاعات تنگه کورک سر پل ذهاب، پس از عقب نشینی دشمن بعثی پیدا می‌شود.
در اولین نگاه که تو را دیدم دلم لرزید و اشک هایم سرازیر شد ولی با این حال نمی دانستم بخندم از شوق دیدارت یا گریه کنم به حال خودم که جا مانده ام. ولی هر چه بود عظمت خدا را می دیدم ، راستین بودن دینش را و اخلاص شما فرزندان خمینی کبیر را.
دیدم هنوز بند پوتینت برای دفاع از اسلام محکم و کوله پشتی ات پر از توشه ی تقوا است که پیامبر اکرم فرمود : بهترین توشه برای انسان تقوا است .
و چه زیبا پیام مقاومت را برای نسل های بعد از خود به یادگار گذاشتی. آری سرو نشانه ی ایستادگی است و این ایستادگی نشان از قدم های آهنین تو در دفاع از ولایت و حریم دینت بوده. و تو آیه ی وحی را به اثبات رساندی که : شهدا زنده اند و نزد پروردگارشان روزی می خورند.
شهید علی نادعلی پور که در سنین نوجوانی با فقدان پدر مواجهه شده بود در سن ۱۶ سالگی با اجازه مادرش ، اجازه ای که راحت هم نبود، پا به جبهه های حق علیه باطل گذاشت تا از امام و وطنش دفاع کند و راه کربلا را برای مادرش باز کند.
علی در سال ۱۳۶۱ با پافشاری بسیار پس از سه مرتبه درخواست از مادرش بالاخره رضایت مادرش را می گیرد اما مادر به این شرط به او اجازه رفتن می دهد که زود برگردد ولی علی در جواب این شرط می گوید که من شهید خواهم شد و شاید جسدم را هم دیگر نبینید و می رود.
علی نادعلی پور پس از عملیات والفجر ۱ داوطلبانه در همان منطقه می ماند اما در ۲۱ فروردین سال ۱۳۶۲ به آرزوی خودش که شهادت در راه خدا بود می رسد و گفته اش که مفقودیت جسد بود به حقیقت می پیوندد.
بعد از سالها مفقودیت و رنجهایی که مادر در این فراق کشید، پیکر پاک علی در تابستان ۱۳۹۴ توسط گروه تفحص پیدا شد و در شامگاه پنجشنبه ۱۴ آبان ۱۳۹۴ به شهرستان خودش زرند انتقال یافت.
مادر رنج کشیده پس از ۳۳سال دوری از پسرش ، شتابان بسوی علی آمد تا پیکر مطهرش را که تنها استخوانهایی از آن مانده بود در آغوش بکشد.
کوچه هایمان را به نامشان کردیم که هرگاه آدرس منزلمان را میدهیم بدانیم از گذرگاه خون کدام شهید است که با آرامش به خانه میرسیم!
نکند عکس شهدا را ببینیم و عکس آنها عمل کنیم...
به سلامتی مادرهایی که هنوز پشت در منتظر فرزندانشان هستند....
((عاشقانه ترین عکسهای دوران دفاع مقدس نزد ماست))
((عشق یعنی استخوان و یک پلاک سالهای سال تنها زیر خاک))
تا بحال سری به درونت زده ای تا ببینی بخاطر غفلتهای که داری چه جوابی می تونی
به این مادر شهیدان بدهی ؟؟؟
پیرزن طلاهایش را برای کمک به جبهه داد و از اتاق خارج شد.
جوانی صدا زد: حاج خانم رسید طلاهاتون!
پیرزن گفت: من برای دو پسر شهیدم هم رسید نگرفتم…
میگفت می خواهم یه هدیه بفرستم جبهه ، به خاطر کوچکیش که ردش نمی کنید؟
همه همدیگر را نگاه کردند و گفتند:نه قبول میکنیم . حالا هدیه ات چی هست؟
به نوجوان سیزده چهارده ساله ای اشاره کرد و گفت: پسرم!
در آغـــوش گرفتـــه انـــد و مے آینـــد
آرام و آهستـــه صـــداے استخـــوان هـــا درد را بیشتـــر میکنـــد
بغـــض هـــا سنگیـــن میشونـــد
آنقـــدر ایـــن حجـــم کوچـــک سنگیـــن میشـــود
کـــ ه قافلـــه را بـــه زانـــو مے انـــدازد
هنـــوز کــه هنـــوز اســـت در مقابـــل استخـــوان هـــاے بے ســـر شمـــا لال مانـــده ام.
و در زنجیـــر بے پـــلاک
چقـــدر(گمنـــامے)خودتـــان را بـــه رخمـــان میکشیـــد.
